Ik zelf ben iemand die graag aan de slag gaat met feiten of bewijzen en daar mijn eigen waarheid aan verdraai. Iemand die graag met de reguliere richtlijnen aan de haal ga en daarmee experimenteer. Nu is het niet zo dat ik een regelrechte fantast ben. Nee, ik blijf graag dicht bij de werkelijkheid, maar als ik nu eens een onwerkelijke element toevoegd? Dat mix met menselijke gevoelens en onze eigen Aarde? Dan krijg je toch een geweldige uitdaging! Nu heb je tegenwoordig veel meer van dit soort series. Maar toch zijn er bepaalde stereotypes.
Je hebt altijd de vampier versus de weerwolf.
De engel versus de demon.
Het zweverige yoga typetje versus de ninja.
Nee, ik zag wel een bovennatuurlijk wezen, terug komen in mijn manuscript. Maar dit moet zo dichtbij de mensheid staan dat een vampier afvalt. Ik wilde geen puntige hoektanden en leeggezogen mensenlichamen. Een weerwolf dat integreerde me wel. Maar toch had ik niet zo’n zin in dat beestachtige middernacht gedoe, dat ik alsnog veel zou moeten sleutelen aan het weerwolf imago.
Ik ben redelijk protestants opgevoed, dus iets met religie zag ik ook niet zo zitten.
En zweverigheid en ninja? Not gonna happen. Ik ben geen anime stripverhaal. Dus heb ik mijn eigen stereotype geintroduceerd.
Natuurlijk ga ik nu niet meteen alles uit de doeken doen. Nee, dan zou ik mijn eigen verrassingselement verraden. Maar wat ik je wel kan vertellen is dat het een door mijzelf bedachte mutatie is op een huidig “bovennatuurlijk” stereotype.
The secret behind is een mix van Franse sagen, Duitse folklore en Griekse mythologie.
Oh ja, had ik trouwens ook al gemeld dat een belangrijke slag in WO II ook een cruciaal keerpunt is? Nou ja, bij dezen dus.
Zoals je ziet ben ik wel iemand die me eerst ergens in verdiept voordat ik lukraak wat op papier zet – sidenote: dit heb ik mezelf wel eerst aan moeten leren, voorheen schreef ik onder het mom van “ik weet wel een beetje wat ik doe.” Dit heb ik mezelf inmiddels afgeleerd, gezien ik met “De zwarte roos” echt the serious shit in wil!
Liefde, love, l' amour, te quiero. Zoveel talen en geen enkele benaming gaat diep genoeg voor dit gevoel. Een menselijke lust en verlangen. Het idee om bemind, beschermd en vastgehouden te worden speelt in ieders hart. Hoe duister en harteloos je ook bent, een ieders hart langt naar liefde. En ook dit zal veelvuldig terugkomen in mijn manuscript. Het is niet voor niets een romantische thriller met een toefje bovennatuurlijkheid.
Natuurlijk vind ik het extreem moeilijk om niet al te veel los te laten. En ik zal serieus mijn handen moeten kluisteren om een preview te plaatsen op een zwak moment. Maar ik heb mezelf dus echt, maar dan ook echt voorgenomen niet al te veel online te plaatsen. Natuurlijk is het dan wel lastig om jullie “toorn” te wekken – ik lig dubbel van mijn ouderwetse taalgebruik. Maar mocht je echt een specifieke vraag hebben of echt extreem nieuwsgierig zijn… You’re questions are welcome!
Je kunt me mailen via het contactformulier.
Maar of ik ook een antwoord heb, dat blijft de vraag.
Ik hoop zo wel dat jullie interesse gewekt is en dat jullie me gaan volgen!
“My songs for inspiration” Iseen vaste rubriek op “WritingAnn” zoals jullie waarschijnlijk niet onopgemerkt is gebleven, is muziek hét hulpmiddel – in mijn geval – als het op schrijven aankomt. Het zorgt nét voordat extra beetje gevoel waardoor ik de snaar net wat beter weet te raken.
Ik heb dus ook een playlist met een paar honderd songs. Ik zal hier dus ook toelichten en per keer een aantal songs behandelen. Het geeft een leuk kijkje in mijn schrijfproces, en misschien heb je zelf ook wel wat aan mijn “Muze songs.”
I hope ya enjoy you’re stay!
Dit is wel absoluut, my number one. Vandaar dat ik ook met trots dit nummer, als eerste vermeld. Credits to a friend: Dankzij haar heb ik dit nummer leren kennen.
Lost verwoord voor mij exact de gevoelens van Jack, een van de hoofdrollen in mijn manuscript. De pijn, wanhoop en bovenal de liefde die ik door dit nummer voelde, onbeschrijfelijk. De meeste nummers die ik luister tijdens het schrijven – of ’s ochtends in de bus, tijdens het hardlopen… Eigenlijk wat ik altijd luister – beschrijven maar een bepaalde scene of een bepaald stuk in mijn manuscript. Maar dit nummer verwoord gewoon het overgrote gedeelte van mijn verhaallijn. En aangezien het boek is geschreven vanuit Aimee’s - miss Le Main Character! - perspectief én vanuit de ik-vorm. Leer je geen enkel karakter zo goed kennen als Aimee. Het was dan ook een total relieve, dat dit nummer op mijn pad kwam. Ik leerde Jack zo veel beter kennen en kan op die manier zijn gevoelens en acties beter in beeld brengen.
Bedankt Within Temptation, voor dit prachtige nummer, dat ervoor zorgde dat mijn inspiratie en inlevingsvermogen verder reikt dan de uithoeken van de melkweg.
Fav' quotes:
“She’s lost in the darkness, fading away,
I’m still around here, screaming here name.”
Deze quote komt dus echt letterlijk voor in mijn manuscript. Het grappige is wel, dat ik deze scene(s) – hij komt zo af en toe terug – al wel had uitgedacht voordat ik het nummer hoorde.
“She’s haunting my dream world, try to survive,
My heart is frozen, I’m losing my love.” Hier draait het dus om. Aimee die wanhopig probeert te ontdekken wat er mis is met Jack.
Maar – die hier dus nooit en te nimmer aan toe gaat geven. Ik moet bijna letterlijk mijn vingers er af eten om te voorkomen dat ik een van deze prachtige scènes blijf herschrijven omdat die scènes, in combinatie met dit nummer me blijven fascineren.
“But don’t want to fail her.”
Ook typisch. Het is nogal een vicieuze cirkel waar de twee tegenpolen in belanden, maar het komt er op neer dat Jack haar niet teleur wilt stellen – maar dat stiekem toch elke keer doet.
“I’m trying to reach her, I feel that she yearns.”
Dit heeft denk ik geen verdere uitleg nodig. Zie bovenstaande quote!
“I walk against the strain,
Fight for what I believe in. I run towards the end, Trying not to give in.”
Een typisch voorbeeld van Jack’s ietwat gespleten persoonlijkheid. Ik heb nog nooit een karakter gehad wat zo tegenstrijdig is. Ik ben Within Temptation écht dankbaar, ik ben Jack een stuk beter gaan begrijpen J.
Twee zielen, één man één vrouw, één liefde. E.X.A.C.T.L.Y.
Dit past dus ook precies in die vicieuze cirkel waar Aimee en Jack in terecht komen. Natuurlijk is het idee wat ik bij Jack’s stem heb, niet zo rauw en is Aimee’ stem niet zo melodieus en zangerig als die van Amy-Lee, maar als ik mijn ogen sluit en naar de tekst en de melodie luister, I totally got it! De combinatie van deze twee stemmen vind ik erg mooi, juist die afwisseling biedt mij, als de schrijfster, juist die perspectieven die ik wil zien; Ik zie het namelijk uit beide perspectieven tegelijk. I’m thankfull, y’all. Prachtig nummer.
“I wanted you to know, that I love the way you laugh,
I wanna hold you high and steal your pain away.”
Elkaars pijn stelen, diep van binnen willen ze het, Aimee en Jack – bedoel ik. Liefde, verlangen, pijn. I love it.
“Cause I’m broken, when I’m lonesome.”
Dit heeft geen verdere uitleg nodig. Gebroken door eenzaamheid, it’s a sad fact.
“You've gone away, you don't feel me anymore.”
Dit is eigenlijk tegenstrijdig met de scene die me hiervoor inspireert, maar toch plaats ik hem. Het gaat meer om het ‘gevoel.’ Het is het laatste zinnetje in het liedje en het eindigt echt op zo’n aflopende manier, dat ik er een hoop aan heb gehad.
Ik laat er geen twijfel aan over dat ik Within Temptation een geweldige band vindt. Hun muziek is zowel ruw als gracieus en daar hou ik van!Zo ook dit nummer, het is heel klein, gracieus en dromerig. De overgang van dromen naar werkelijkheid wordt op een gegeven moment heel wazig. De vraag die in dit nummer wordt gesteld; “Is it a dream?” Is dus ook erg toepasselijk. Op een vreemde manier doet dit nummer me op de een of andere manier denken aan ballerina’s in roze tutu’s. Geen idee waar het vandaan komt, maar een van de karakters is een ballerina’s, maar dat is een verborgen feitje J. Ohja, en kauwgum. Roze Bubblicious kauwgum.
“The chains to my life are strong but soon they'll be gone.”
Geketend aan het leven, regels, procedures en normen en waarden. Dat is het probleem bij sommige karakters. But soon they’ll be gone; If you know what I mean, guys!
“Is it a dream?
All the ones I have loved calling out my name.”
Is het allemaal een droom? Dat moet eerst nog maar eens blijken J! Er komt dus letterlijk een passage voorbij waarin iedereen wanhopig zoekt naar Aimee, haar roept en smeekt. Maar ze verstopt zichzelf in haar pijn en verdriet en sluit zich hier volledig voor af. Daardoor gaat ze zelfs vergeten wie er echt toe doet.
Oke, ik weet dat het orgineel van Britney Spears is. Maar Sam Tsui heeft dit nummer zoveel meer gevoel en dimensie gegeven! No offense; het orgineel vind ik ook leuk. Maar dan die prachtige stem, met die piano op de achtergrond, it tears me apart. Het orgineel klinkt meer als een verlangen – meer een lust – naar lichamelijke liefde. Maar de stem van Sam Tsui in combinatie met een andere melodie. dat geeft het meteen een hele andere vorm. Nu doet het me meer denken aan twee mensen die hopeloos naar elkaar verlangen, maar door de wet der levens niet samen kunnen zijn. Kijk dat, klinkt mij een stuk leuker in de oren J.
“If I said my heart was beating loud,
If we could escape the crowd somehow.”
Moet ik hier iets aan toevoegen? Dit moet een inspiratie voor iedereen zijn! Ik kan me niet bedenken dat deze quote iemand niet inspireert!
“There’s a spark in between us.”
There’s more than a spark, my dear. Er is in zekere zin liefde, maar ook intriges, bedrog, jaloezie en haat. Oh, en ik wil niet teveel verklappen – wat ik ook zeker niet ga doen J - maar er is nog heel veel meer!
Ondanks het nummer qua tekst niet echt relevant op mijn manuscript is, is de sterke opbouw in dit nummer dat wel. Het bezorgd me gewoonweg kippenvel hoe het klein begint en op een prachtige manier groot wordt.
“Running through the monsoon,
Beyond the world,
Til' the end of time,
Where the rain won't hurt.”
Prachtig, toch? Dit roept bij mij een soort van magie op. Een magie waardoor je gaat geloven dat alles mogelijk is, zolang je maar gelooft. En daar ben ik stellig van overtuigd! Daarom hoort dit nummer er absoluut bij J.
Ik hoop dat jullie dit een leuk kijkje in mijn schrijversleven vinden en er ook inspiratie aan op doen. Ik hoor het graag als jullie nog soort gelijke nummers weten (Beware: Ik heb een playlist van een paar honderd songs, dat kan betekenen dat ik het misschien al wel ken.) dan hoor ik graag van jullie.
Welkom op mijn blog WritingAnn!
Hier al binnenkort een scala aan posts staan over van alles en nog wat. Het heeft namelijk maar één bintenis; mij. Klinkt vrij egoistisch, he ?
Wel, dat is het misschien ook wel een beetje.
Hoe dan ook, ik start deze blog om mensen een kijkje in mijn leven te gunnen en de weg die ik afleg om als jongvolwassen dame een boek op de markt te brengen.
Creatief. Maf. En een beetje impulsief op z’n tijd.
Dat zijn woorden die mij, als persoon kenmerken.
Ik ben Joanne en tel inmiddels 19 lentes jong. Ik ben op de wonderbaarlijke dag, zaterdag 21 maart 1992 ter wereld gekomen. Voor degene die de seizoenen niet kennen: I’m a First day of spring – Girl!
En daar ben ik stiekem wel trots op J.
Ik ben opgegroeid in de Betuwe – is een streek in Gelderland, de herkomst van Hollands fruit – en woon daar nog steeds. In de tussentijd wel een aantal keer van dorp gewisseld, en nu woon ik zo ongeveer in het kleinste dorp ever, we hebben niet eens een supermarkt. Het is wel een typisch dorp voor mij, ik hou wel van het rustige leven en het “ploate loand.” Iedere ochtend word ik gewekt door de haan van de buren, en als ik me weer eens moet haasten naar mijn werk, staan de koeien kalm en herkauwend me aan te gapen terwijl ik de benen onder mijn lijf vandaan trap.
Ik woon daar met mijn moeder, stiefvader, zusje en broertje. We hebben een voorliefde voor alles wat een zoogdier is, wat inhoudt dat wij de trotse bezitters zijn van: Één paard, één hond, één konijn en twee katten. Ik ben altijd fanatiek ruiter geweest, maar sinds dat ik bezig ben van schrijven mijn beroep te maken heb ik besloten dat even op een laag pitje te zetten. Ik verwezenlijk graag mijn dromen, maar eentje per keer is meer dan voldoende.
En daarbij kom ik bij een volgend punt: Schrijven. Het is altijd een deel van mijn leven geweest. Vanaf het moment dat ik mijn sprookjesboeken zelfstandig kon lezen en een pen kon vasthouden is het begonnen. In het begin ging dit vaak gepaard met een hoop tekeningen. Maar naarmate dat ik ouder werd, is dit later toch puur tekst geworden. Ik had altijd een rijkelijke fantasie en kreeg daar op school dus vanuit het ‘gezag’ wel een opmerking over. Ik trok me daar verder niet veel van aan en schreef hele verhalen uit in mijn schriften waar eigenlijk mijn huiswerk hoorde te staan. Met name tijdens wiskunde, tot ergernis van mijn wiskundeleraar. Waar ik me overigens ook heel erg aan ergerde. Terwijl ik mijn sequels op de bekende sprookjes inruilde voor een dagboek en dat weer veranderde tot het schrijven van fanfictie op bekendere boeken, was ik inmiddels volgens de wet ook volwassen geworden.
Ik was onder druk aan de meest belachelijk studie ever begonnen – management – en had het idee dat ik alleen maar deed wat de sleur van mij verwachtte. Ze verwachtten dat ik een of andere succesvol manager zou worden. Maar wilde ik dat zelf wel? De studie viel hoe dan ook zwaar tegen, maar mijn cijfers waren uitstekend – ondanks het feit dat ik nergens iets voor deed – ik had gehoord dat ik volwassen moest worden. En dat kon door middel van deze studie, claimde men. Maar was volwassen worden niet veel meer dan je eigen plekje creëren op deze aardbol? Moest ik niet gewoon mijn eigen weg zoeken? Wat wilde ik nou precies in mijn leven bereiken? Wat was datgene wat ik mijn hele leven met passie zou willen uitvoeren? Daar had ik maar een antwoord op; Schrijven.
Ik wist zeker dat ik schrijven mijn hele leven zou volhouden, wat er ook zou gebeuren. Ik stopte met mijn studie en terwijl ik alle regelmaat in mijn leven de kop indrukte, kreeg ik een droom. Een droom over een fantastisch verhaal, het was nog prematuur, maar vanaf het moment dat ik enkele scenes afspeelde in mijn hoofd, wist ik dat dit een verhaal is wat ik met de wereld moet delen. Het is een typisch verhaal voor mij, door mij. Ik wilde dat dit idee, mijn debuut werd.
Tenslotte besefte ik me maar al te goed, dat als ik niet meer naar school ga, ik werk moet hebben. Ik besloot de klantenservice branche in te gaan. Het betaald enorm goed voor iemand van mijn leeftijd, de contracten zijn flexibel en ik ben er communicatief genoeg voor. En zo rolde het balletje. Ik ben het manuscript verder gaan uitwerken, gaan netwerken in het wereldje van schrijvers en uitgevers, ging meedoen aan verschillende wedstrijden en was daarbij redelijk succesvol én hardwerkend in de klantenservice business waarvan ik mijn uren nu al langzamerhand van aan het afbouwen ben. Wil je meer weten over mijn manuscript? Dan moet je me zeker followen!
