Manuscript "De zwarte roos"

Manuscript “De zwarte roos”

Mijn pareltje. Mijn trots. Mijn hersenspinsel.

Ik zelf ben iemand die graag aan de slag gaat met feiten of bewijzen en daar mijn eigen waarheid aan verdraai. Iemand die graag met de reguliere richtlijnen aan de haal ga en daarmee experimenteer. Nu is het niet zo dat ik een regelrechte fantast ben. Nee, ik blijf graag dicht bij de werkelijkheid, maar als ik nu eens een onwerkelijke element toevoegd? Dat mix met menselijke gevoelens en onze eigen Aarde? Dan krijg je toch een geweldige uitdaging! Nu heb je tegenwoordig veel meer van dit soort series. Maar toch zijn er bepaalde stereotypes.

Je hebt altijd de vampier versus de weerwolf.

De engel versus de demon.

Het zweverige yoga typetje versus de ninja.

Nee, ik zag wel een bovennatuurlijk wezen, terug komen in mijn manuscript. Maar dit moet zo dichtbij de mensheid staan dat een vampier afvalt. Ik wilde geen puntige hoektanden en leeggezogen mensenlichamen. Een weerwolf dat integreerde me wel. Maar toch had ik niet zo’n zin in dat beestachtige middernacht gedoe, dat ik alsnog veel zou moeten sleutelen aan het weerwolf imago.

Ik ben redelijk protestants opgevoed, dus iets met religie zag ik ook niet zo zitten.

En zweverigheid en ninja? Not gonna happen. Ik ben geen anime stripverhaal. Dus heb ik mijn eigen stereotype geintroduceerd.
Natuurlijk ga ik nu niet meteen alles uit de doeken doen. Nee, dan zou ik mijn eigen verrassingselement verraden. Maar wat ik je wel kan vertellen is dat het een door mijzelf bedachte mutatie is op een huidig “bovennatuurlijk” stereotype.
The secret behind is een mix van Franse sagen, Duitse folklore en Griekse mythologie.

Oh ja, had ik trouwens ook al gemeld dat een belangrijke slag in WO II ook een cruciaal keerpunt is? Nou ja, bij dezen dus.

Zoals je ziet ben ik wel iemand die me eerst ergens in verdiept voordat ik lukraak wat op papier zet – sidenote: dit heb ik mezelf wel eerst aan moeten leren, voorheen schreef ik onder het mom van “ik weet wel een beetje wat ik doe.”  Dit heb ik mezelf inmiddels afgeleerd, gezien ik met “De zwarte roos” echt the serious shit in wil!

Liefde, love, l' amour, te quiero. Zoveel talen en geen enkele benaming gaat diep genoeg voor dit gevoel. Een menselijke lust en verlangen. Het idee om bemind, beschermd en vastgehouden te worden speelt in ieders hart. Hoe duister en harteloos je ook bent, een ieders hart langt naar liefde. En ook dit zal veelvuldig terugkomen in mijn manuscript. Het is niet voor niets een romantische thriller met een toefje bovennatuurlijkheid.

Natuurlijk vind ik het extreem moeilijk om niet al te veel los te laten. En ik zal serieus mijn handen moeten kluisteren om een preview te plaatsen op een zwak moment. Maar ik heb mezelf dus echt, maar dan ook echt voorgenomen niet al te veel online te plaatsen. Natuurlijk is het dan wel lastig om jullie “toorn” te wekken – ik lig dubbel van mijn ouderwetse taalgebruik. Maar mocht je echt een specifieke vraag hebben of echt extreem nieuwsgierig zijn… You’re questions are welcome!

Je kunt me mailen via het contactformulier.
Maar of ik ook een antwoord heb, dat blijft de vraag.

Ik hoop zo wel dat jullie interesse gewekt is en dat jullie me gaan volgen!

Liefs,

Joanne